1W 1828 r. jesienią na placu katedralnym stanęła szopa z panoramą Paryża. Jarmark, wprowadzony do Wilna w roku 1827 czy 1828, budował zwykle swe drewniane szopy, budami zwane, dokoła Katedry, tuląc się do dzwonnicy, wznoszącej się na szczątkach wieży Krywe‑Krywejty¹, i służył jakby za przedmowę do bulwarów, zbierając na swój plac rano i wieczorem mnóstwo kupujących i ciekawych. Turki z szalami, Malcow ze szkłem, Muchin z Moskwy z perkalami i płócienkami, galanternik Witkowski z Charkowa, wabili każdy swoim towarem. Były i budy z litografiami, a gdy księgarz drzemał w pustym kramie, żyd z Berdyczowa wystarczyć nie mógł kupującym konfitury i bakalje... Na owym placu odbywały się też popisy ekwipażów. [...]

2Wilno obfitowało w widowiska. Kvaliardi, Włoch, na przemian dźwigał pudy² i eskamotował karty³. Familia Price, złożona prawie z samych dzieci, tańcowała na linie różne charakterystyczne tańce, a pani Mees Masi, śpiewaczka, zbierała śmietankę i kwiat towarzystwa do sali Müllerów⁴, czarując nie tyle głosem – bo ten był niewielki, choć uczony, ile układem pełnym godności i dygiem pełnym gracji przy wstąpieniu na estradę, ustrojoną w dywany, kwiaty i kandelabry. Ukazująca się na niej piękna Francuzka w niebieskiej sukni, niebieskimi patrząca oczami, w obłoku jasnych włosów, w niebo porywała widzów i słuchaczy, nie schodząc dla nich na ziemię, bo dama ta młoda i ładna z godnością przyjmowała hołdy.

3PRZEDRUK ZA: Gabriela z Guntherów Puzynina, W Wilnie i dworach litewskich. Pamiętnik z lat 1815–1843, wyd. Adam Czartkowski i Henryk Mościcki, Wilno [1928], s. 127, 219.